^DeAndereKrant

Ik ben tot het inzicht gekomen dat dit voor mijzelf ook geldt. Dat ik net zo goed als ieder ander die geen plek in een krant heeft of een podium via de alternatieve kanalen, vooral behoefte heb aan een gedeelde kracht en een verbintenis met het ‘wakkere’ deel van de wereld. En ik zie steeds beter in dat die kracht niet ontstaat uit wat we allemaal weten, of denken te weten en misschien liever niet zouden willen weten, maar uit een wederzijds welbevinden, een intentie en een resonantie. En wat nu resoneert is het onderbewustzijn, een dieper besef dat we uit de kattenbak van de dagelijkse ophef simpelweg het mens-zijn aan het redden zijn.

De wijze waarop de dissidenten van deze tijd ongemakkelijke waarheden aan het licht brengen, is een prestatie die zijn weerga niet kent. De truckers (in Canada), Nederlandse boeren, artsen, activisten, enkelingen. De grote afwezigen: artiesten, intellectuelen, wetenschappers. Te slim of te beroemd om enige argwaan te ontwikkelen, te zeker van hun kunnen om zelftwijfel toe te staan. In dat gat stappen allerlei mensen die nu de onderstroom vormen, die zich deze taak toebedelen. De boel opschudden, de consensus wantrouwen, de feiten achterhalen, de massa waarschuwen.

Het geeft niet dat we nog niet alles weten of zeker weten, wat er toe doet is de radicale eerlijkheid die een unieke plek inneemt naast de nare, vaak somber stemmende boodschap zelf. Ik denk aan de artikelen van dichter Jan Bennink, de zwarte humor van arts Jan Bonte, de dagelijkse podcasts over geopolitiek van The Duran, de teksten en kunst die boeren langs snelwegen plaatsen. Misschien zelfs wel de onheilspellende, zware woorden van Poetin in zijn speeches die aan ons gericht zijn (maar niet per se tegen ons, zoals de media graag beweren). Ze komen eerlijker over dan de woorden van Joe Biden, die onlangs in Warschau de onvermijdelijke overwinning van Oekraïne uitriep, zonder blijk te geven van enige realiteitszin. Omdat winnen van Rusland nou eenmaal de wil is van Washington, Londen, Parijs en Berlijn, en niet alleen tegen elke prijs, maar ook als de winst niet meer te koop blijkt, zoals nu steeds duidelijker wordt.

Ik bewonder de mensen die nog wel realiteitszin hebben en hun sociale leven of zelfs hun baan op het spel zetten. Ik knip hun strijdlust in gedachten uit en behang er mijn ziel mee. Vraag me niet hoe, maar het werkt. Ook tegen de druk die ik soms voel om positiever te zijn, een goed einde of überhaupt een eindstreep te schetsen bij de onzuivere plannen die onze overheden met ons hebben. Maar dat voelt als beloftes maken die je niet kunt waarmaken, zekerheden willen die er niet zijn. De waarheid is dat de wereld lelijk is, dat er geen gemakkelijke oplossingen zijn en dat je je daar maar beter op kunt instellen.

Hoewel de geluiden om het vooral aangenaam te houden, een optimistische houding aan te nemen en een positieve bijdrage te leveren belangrijk zijn, en ook precies dat effect hebben: de gemoederen op peil houden, biedt radicale eerlijkheid uiteindelijk het meest troost. Misschien wel om de simpele reden dat het dan eventjes niet erger kan worden, en we samen de draak in de bek kunnen kijken.